De laatste dag van 2006 hebben wij aan zee doorgebracht. Heerlijk uitwaaien tijdens een lange strandwandeling. Kyra heeft volop genoten en wij niet minder.
Nu, tijdens de laatste uurtjes van het oude jaar zet ik de gemaakte foto's nog even op de computer.
Zo meteen gaan wij het glas heffen op het nieuwe jaar. Moge het veel geluk brengen voor ons en voor iedereen.
Tot volgend jaar!!!
Ons voornemen voor de 2e kerstdag was om een nieuw vogelhuis te maken. Het oude vogelhuis, dat ooit nog door mijn vader gemaakt was, had zijn beste tijd echt gehad. Wij waren bang dat als er een vogel op zou landen die groter was dan een mees of mus, het huisje in elkaar zou storten. Met alle ellende van dien, zoals opgelopen trauma's voor de vogeltjes die net in het huisje aan het diner zaten.
Dus zochten wij (vooral Jos) 's morgens oude balken, stokjes, schroeven, workmate, boormachine en hamer bij elkaar en gingen aan de slag. Het bleek toch nog een heuse klus.
Maar aan het einde van de middag droegen wij gezamenlijk het nieuwe vogelhuis de kamer in. Het hout moest drogen voor het de volgende dag gelakt kon worden. Maar wij waren al best wel trots met het resultaat.
De volgende dag trok ik enkele oude bussen lak open en begon enthousiast de laatste hand te leggen aan het vogelhuis. De onderkant van de poten deed ik 's avonds en de dag erna droegen wij het huis in alle vroegte naar buiten en zetten hem op de plek waar het oude huisje gestaan had.
Snel naar de Welkoop om de meest lekkere vogelhapjes te halen en deze vervolgens in en aan het huis te bevestigen. Zo, en nu wachten op de vogels..
Sinds afgelopen woensdag tot en met vandaag de 30ste december is er nog geen vogel in ons nieuwe huis op bezoek geweest. Wij snappen er niets van!!! Is het huis te modern (vergeleken met het oude huisje) is het de laklucht of is het gewoon niet koud genoeg voor vetbolletjes?
Afgelopen zaterdag hadden Kyra en ik de eindevaluatie voor de basisopleiding Zorgdierteam. Weliswaar voor de 2e maal maar deze keer zijn we met vlag en wimpel geslaagd. Aan het einde van de middag was er een feestelijke receptie met certificaat uitreiking. Binnen de groep waren er vier afvallers. In januari 07 gaat het échte werk beginnen. Wij hebben er veel zin in!
De stichting Zorgdier is in februari 2003 opgericht met als doelstelling het verhogen van de levenskwaliteit van mensen die ziek zijn, een geestelijke of fysieke beperking hebben òf een traumatische ervaring hebben opgedaan. Om dit te bereiken worden dieren (meest honden) therapeutisch ingezet, met begeleider uiteraard. Het is ontzettend leuk, dankbaar en zinvol werk. Het therapeutisch inzetten van dieren bestond al in Amerika en de stg. Zorgdier is dan ook geïnspireerd door de Deltasociety in de VS.
Onder de linken (links) staat ook de stichting Zorgdier vermeld. Kijk daar maar eens..
Vandaag een wandeling gemaakt op het enorme stuifzandgebied nabij Kootwijk. Wat is het hier toch mooi! Een gebied vol met zand, vliegdennen, mossoorten, beuken en veel wild. Dat blijkt wel uit de hoefafdrukken die goed te zien zijn in het zand. Net zoals de pootafdrukken van Kyra trouwens waarvan ik een foto gemaakt heb.
Bessy is geschokt als ze leest wat madame over haar geschreven heeft. Ze voelt zich gebruikt. Madame geeft niet om haar maar gebruikt haar voor een experiment.
Bessy heeft veel verdriet want ze is stapel op mevrouw maar ze is ook woedend. Ze besluit wraak te nemen en uiteindelijk lijdt dit er toe dat madame een zenuwinzinking krijgt. Bessy krijgt hierdoor schuldgevoelens omdat ze dit niet heeft gewild. Dan blijkt dat madame Arabella een geheim met zich meedraagt en Bessy is vastbesloten om achter de waarheid te komen.
Het verhaal leest vlot en makkelijk en boeit tot het einde. Bessy is een innemende persoonlijkheid die in haar jeugd veel heeft meegemaakt. Zij heeft een ontaarde, drankzuchtige en luie moeder die haar als prostituée liet werken om geld te verdienen. Bessy ontvlucht deze hel op jonge leeftijd en komt dan bij madame terecht.
Het taalgebruik is wennen, maar absoluut komisch en passend bij de hoofdpersoon Bessy.
'Nou, Bessy,' zei ze, 'een dagboek behoort specifieker te zijn. Je moet opschrijven wat die paar karweitjes waren en nog iets meer zeggen om je verhaal tot leven te laten komen. Bijvoorbeeld, wat is er vanochtend gebeurd? '
Ik keek haar aan. Ik kon niets bedenken.
'Het eerste wat er vanmorgen gebeurde?' vroeg ze.
Ik haalde mijn schouders op. 'Ik was laat opgestaan?' zei ik.
'...................'
donderdag
laat opgestaan pap voor ontbijt gegeten mond gebrand eieren geraapt po geleegd voor mevrouw lamsragout voor middageten scones gaan kopen thee opgediend voor mevrouw en dominee verder niks vreemds of raars
'Nou', zei mevrouw toen ze het las. 'Dat is al beter. Maar je moet het nog verder uitwerken en meer details toevoegen.'
Dus toen zei ik voor de grap: 'O, had ik verder moeten uitwerken wat er in de pispot zat, madame?' (Waarna ik m'n eigen wel kon slaan, verdomme, want dat was niet bepaald het soort lolligheid voor een dáme.) Mevrouw keek me alleen maar aan en zei: 'Nee, maar dit verslag lééft niet voor me.' Ik zei tegen haar dat het me echt speet, maar ik wist niet wat ik anders moest schrijven. En ze zuchtte en zei dat ze het erg op prijs zou stellen als ik de volgende dag niet alleen schreef wat ik deed, de huishoudelijke karweitjes en zo, maar ook hoe ik me erover voelde en wat ik dácht als ik die karweitjes deed.
Jezus Mina, dacht ik bij m'n eigen, wat heb iemand dáár nou aan? En misschien heb ik dat ook wel gezegd, maar niet met die woorden, en toen zei mevrouw, als je het doet geef ik je een shilling extra, dus ik dacht God, laat ik het mens gelukkig maken.
Maar nu doe ik te stoer. Om de waarheid te zeggen kon me die extra shilling geen moer schelen, ik wilde alleen maar mevrouw een plezier doen.
Nu Vito er niet meer is, is het onvermijdelijk dat Kyra af en toe alleen is. Dit vindt zij echter helemaal niet leuk. Kyra lijdt namelijk aan verlatingsangst. Zij is bang dat wij niet meer terug komen als zij alleen is. Een opgelopen trauma in haar jongste jaren is de oorzaak van deze angst. En leg dit hondje nou maar eens uit dat wij haar echt niet in de steek laten.
Op momenten dat zij alleen thuis is, gaat zij voor het raam zitten en na ongeveer 10 minuten (als ik de buurvrouw geloven mag) begint zij eerst te blaffen. Vervolgens gaat het geblaf over in huilen. Hartverscheurend gehuil. Ik ben blij dat ik het niet hoef aan te horen, want op het moment dat zij mij weer ziet, gaat het bekkie dicht. Als ik dan de achterdeur binnenkom is ze nog wel erg opgewonden maar dat negeer ik de eerste minuten tot ze wat gekalmeerd is. Dan krijgt ze pas aandacht.
Het is erg moeilijk om dit probleem aan te pakken. Een groot nadeel is, dat wij toch elke keer weer thuiskomen. Het is tenslotte ook ons huis.. Dus de hond denkt: (?) als ik maar goed te keer blijf gaan, dan komen ze wel weer. Ja, en dat is dus ook zo. Blijven wij op het erf, al zijn we helemaal uit het zicht, dan zal ze niet te keer gaan. Dus op heterdaad betrappen en vervolgens verbaal afstraffen, zit er gewoon niet in.
Wij hopen dat ze op een goede dag gewoon in haar fauteuil blijft liggen en helemaal niet door heeft dat wij zijn weggegaan.
Het NW mannetje beweegt als je erop klikt....
Tijdens onze vakantie in Frankrijk wilde het toeval dat in onze gite een paar Nordic Walking poles tegen de muur stonden. Nadat ik ze een paar dagen vanuit mijn ooghoeken met toenemende nieuwsgierigheid had bekeken, dacht ik op een gegeven moment, "ik ga het gewoon eens proberen". In de vroege ochtend, het was nog half donker, ging ik voor de ochtend wandeling met Kyra op pad. Alleen had ik nu de poles bij me. Toen ik er zeker van was dat er niemand in de buurt was, (je loopt toch echt wel een beetje voor gek omdat de skies ontbreken) bekeek ik de poles eens goed en deed mijn handen door de lussen. Dat moest kloppen want er stond links en rechts op aangegeven. Vervolgens begon ik te lopen waarbij mij opviel dat als vanzelf de passen ook groter werden. De rechterarm zwaaide met het linkerbeen naar voren en de linkerarm met het rechterbeen. Ook dit voelde eigenlijk wel goed. Ik werd steeds enthousiaster. Het ging ook lekker snel, het tempo ligt aanzienlijk hoger dan bij gewoon wandelen.
Kyra had wel wat moeite met de nieuwe bezigheid van de bazin. Een balletje gooien zat er natuurlijk niet meer in want ik had mijn handen letterlijk vol aan de stokken. "Nou ja," dacht zij waarschijnlijk, "dan zoek ik wel een ander vertier, wild genoeg in de omgeving."
Uiteindelijk ging er geen dag voorbij of ik oefende en trainde met de poles. Het ging zelfs zover dat ik Jos wist over te halen het eens te proberen. "Het is ontzettend leuk om te doen" zei ik tegen hem, "en dan heb ik het nog niet eens over de uitwerking op je lichaam, je schouders, nek, je armen, eigenlijk wordt alles getraind." Ik zag het gezicht van Jos wel iets betrekken maar na enig aandringen van mijn kant stak hij zijn handen door de lussen. "Zijn ze niet iets te kort voor mij?" vroeg hij hoopvol. Ach ja, daar had ik even niet bij stilgestaan. Er is een behoorlijk lengteverschil tussen Jos en mij, maar niet getreurd, de stokken waren verstelbaar.
Na wat onwennig geklungel kreeg Jos de "techniek" te pakken. Dat dacht ik althans! Maar na zo'n kleine 50 m gooide hij de stokken in de ring. "Dat is niets voor mij," zei hij resoluut.
Terug in Nederland kreeg ik voor mijn verjaardag een paar heuse "Leki" poles. Verstelbaar, ergonomische handgrippen, licht materiaal, kortom het beste van het beste. De techniek die ik mijzelf had eigen gemaakt klopte op één punt na. Bij de afzet van de stok zijn de handen gesloten, bij de zwaai van de armen naar achteren gaan de handen open. Dit is wel even wennen en moet nog wat geoefend worden.
Nordic walking is een leuke sport die erg verslavend werkt, Kyra is inmiddels gewend aan een bazin met stokken in de handen, alleen het blijft er een beetje lachwekkend uitzien maar dat neem ik maar op de koop toe.
Vorige week vrijdag (17 november 2006) is Vito overleden. Hij stierf tijdens de operatie (euthanasie) toen bleek dat de tumor in zijn buik uitgezaaid was. Wij waren helemaal overdonderd toen donderdag, bij het maken van een echo van zijn buik een grote tumor in zijn milt werd aangetroffen. Hij was één dag ziek geweest, althans voor ons merkbaar ziek dan.
Kyra verliest in Vito haar grote, sterke voorbeeld, speelkameraadje en leider natuurlijk. Wij verliezen in Vito een (voor ons) lieve, lastige, harige, immer dominant aanwezige, slimme en als hij gelukkig was, lachende wolfhond.
Vandaag had ik tijd voor een herfstwandeling. Het was prachtig warm weer en Kyra had er ook wel zin in. Dus trok ik, gewapend met rugzak en fotocamera en hond het bos in. Het was druk. Veel fietsers en wandelaars die misschien wel voor de laatste keer van dit jaar genoten van het zonnetje. Het was een wandeling met veel tussentijdse "stops" want overal stonden paddenstoelen en die wilde ik fotograferen. Kyra weet dat ze van de lijn mag als het vrouwtje met het klikapparaat aan de gang gaat. En dat vind ze leuker dan braaf naast de baas lopen. Want dan is haar vrijheid heel beperkt en mag ze geen druk zetten op de arm van de baas. Daar kan het vrouwtje niet tegen en raakt ze uit haar humeur.
We gingen van het pad af en liepen in de richting van een kleine kudde wilde paarden die vreedzaam aan het grazen was. Ik fotografeerde twee paddenstoelen die innig tegen elkaar aan stonden. Toen ik omhoog kwam en het fototoestel uitzette en opgeborgen had, keek ik om en zag een reeënjong. Het keek mij recht in de ogen. Ik fluisterde naar Kyra: "blijf" en frummelde zenuwachtig aan het hoesje waarin ik zojuist de camera had opgeborgen. Kyra keek gespannen naar het ree maar bleef roerloos staan. Na heel lange tijd had ik de camera eindelijk in mijn handen en zette hem aan. Op dat moment kwam het ree rustig in beweging en verdween achter een paar struiken. Hoezo gemiste kans?
Dit zou mij op deze wandeling niet nog eens gebeuren. Dus hield ik de camera, schietklaar, in mijn rechterhand. Veel wild kwam ik echter niet meer tegen. Alleen twee bebaarde heren van natuurmonumenten die helaas niet op de foto wilden.
Inmiddels heb ik twee boeken gelezen van de Finse schijver Arto Paasilinna. "De huilende molenaar" (2001 vertaling Ned) en "de zelfmoordclub" .(2004 vertaling Ned.) Dit is mij goed bevallen zodat ik in de toekomst meer van hem wil lezen.
In de huilende molenaar komt een hele grote man (Huttunen) in een dorp in het noorden van Finland wonen. Hij betrekt een oude molen en knapt deze op zodat hij weer gebruikt kan worden. Aanvankelijk zijn de dorpsbewoners in hun sas met de nieuwe bewoner maar al snel slaat de stemming in het dorp om als blijkt dat de molenaar er een vreemde gewoonte op na houdt. In tijden van neerslachtigheid huilt hij als een wolf naar de maan. Dit brengt al gauw veel onrust onder de bewoners en Huttunen wordt verstoten uit de gemeenschap. Uiteindelijk wordt er een heuse klopjacht op hem gehouden zodat hij moet vluchten. Thema in dit boek is de onverdraagzaamheid van mensen ten opzichte van elkaar en vooral in geval van afwijkend gedrag. Alles wat niet voldoet aan de norm wordt niet getolereerd. Het verhaal is met veel humor geschreven en verpakt in een soort avonturenroman.
DE ZELFMOORDCLUB
Dit is een verhaal over een heel droevig onderwerp namelijk zelfmoord. Toch is het boek komisch. Bij het lezen is er begrip, medeleven met de suïcidaal ingestelde personen. Zo vreemd is het toch niet dat mensen dood willen. Vind ik niet althans, heb het zelf ook gewild en alhoewel mijn levenslust de laatste jaren aanzienlijk is toegenomen, denk ik nog wel eens verlangend naar de zorgeloze staat van niet meer zijn. Maar gelukkig zijn die momenten nu meestal van korte duur en terug te voeren naar hormonale afwijkingen of heel beroerde weersomstandigheden. Het verhaal gaat als volgt.
De mislukte ondernemer Olli Rellonen en kolonel Hermanni Kemppainen ontmoeten elkaar op het moment dat beiden op het punt staan zelfmoord te plegen. Ze sluiten vriendschap en plaatsen een advertentie om in contact te komen met andere zelfmoordenaars in spe want gezamenlijk zelfmoord plegen is gezelliger dan in je eentje. Onder het motto "zelfmoordenaars aller landen verenigt u" richten ze een stichting op die de belangen van zelfmoordenaars moet gaan behartigen. De reakties op de advertentie zijn overweldigend.
Verheugd over zoveel gelijkgestemden besluiten de potentiële zelfmoordenaars eerst nog wat te genieten alvorens gezamenlijk het leven te beëindigen. Er wordt geld ingezameld waarvan ze een nieuwe grote luxe touringbus kopen. Deze bus brengt ze naar het uiterste noorden van Finland alwaar het plan is de bus met inzittenden vanaf een ravijn in de zee te laten storten.
Zo begint een komisch en wat luguber avontuur. Uiteindelijk blijkt het leven leuker dan men dacht.
Een droevig verhaal over herkenbare droevige zaken. Eenzaamheid, depressiviteit, zelfmoord, alcoholmisbruik, kortom ontwrichte mensen in een ontwrichte samenleving. Toch is dit een komisch verhaal doorspekt met droge wat zwartgallige humor. Een absurd verhaal dat erg realistisch wordt neergezet.
"De zelfmoordclub is literaire slapstick op hoog niveau"
Du pain, du vin et les livres..
Bij aankomst in onze "gite" in Fachin (Morvan) werd mijn blik gelijk getroffen door een boekenkast. Dan is er verder opeens niets meer interessant en word ik als een magneet aangetrokken door al die kleurrijke kaften waarin zich heel veel letters bevinden. Dus liet ik mijn koffers, weekendtassen en zo vallen en snelde er naar toe. Na een vluchtige inspectie begon mijn hartje sneller te kloppen. Dit was niet zomaar een boekenkast. Dit was een boekenkast met serieuze inhoud!! Mijn vakantie kon niet meer stuk. Ik voelde me gelijk thuis en na wat onontkoombaar opruimen en opbergen van meegebrachte spullen, trok ik mijn eerste boek uit de kast. Mensje van Keulen, De Gelukkige uit 2001.
Over het algemeen ben ik niet een mens die erg veel geloof hecht aan verhalen over romantiek, eeuwige trouw, huwelijken die na 20 jaar nog steeds spannend zouden zijn en meer van dit soort bedriegelijke voorstellingen over relaties. Tijdens het lezen van dit boek werd ik hier alleen maar in bevestigd. De hoofdpersoon in dit boek, Nora, begaat op heel jonge leeftijd de fout verliefd te worden op een 16 jaar oudere man. Vanaf dit moment gaat het bergafwaarts in haar leven. De eerste grote liefde wordt verruild voor een tweede net zo grote liefde. Deze liefde leidt haar naar het verre Pakistan, waar haar rechten als westerse niet moslim vrouw gereduceerd worden tot nul en haar man opeens een alcoholist blijkt te zijn, die steeds verder gaat in zijn minachtend en kleinerend gedrag ten opzichte van haar. Haar rest uiteindelijk niets anders dan vluchten. Terug naar Nederland. Helaas valt zij hier weer ten prooi aan haar eerste liefde met wie zij nog steeds getrouwd was. Uiteindelijk vlucht zij nogmaals maar nu naar Frankrijk. Zij kijkt gedesillusioneerd naar de puinhoop in haar leven.
Centraal in dit boek staat vluchten. Vluchten voor haar ouders, vluchten voor haar man, vluchten voor haar minnaar, vluchten voor zichzelf? Geen vrolijk boek maar wel een verhaal dat heel herkenbaar is.
Het volgende boek dat ik, tussen wandeltochten, zwempartijen, bezichtigingen etc. door, uit de boekenkast haalde, was Zadelpijn en ander damesleed door Liza van Sambeek. (2003)
Het lezen van dit boek voelde een beetje als thuiskomen!! Zeven vrouwen, allen geplaagd door een gestaag teruglopend oestrogeen gehalte waardoor zij lijden en afzien, gaan ieder jaar gezamenlijk naar Frankrijk voor een fietstocht. 100 km per dag is het streven dat met het jaar moeilijker wordt aangezien de drukke carrièrevrouwen van rond de 50 jaar, amper aan trainen toekomen. Verder is daar het probleem van oud(er) worden. Verslappende huid, opvliegers, overgewicht, echtgenoten die niet meer trouw zijn, kanker bij één van de dames, heimelijke relaties etc etc. Genoeg stof voor een komisch, ontroerend, verdrietig verhaal waarin ook de kracht, de veelzijdigheid en loyaliteit van deze 7 vriendinnen blijkt.
