Vandaag had ik tijd voor een herfstwandeling. Het was prachtig warm weer en Kyra had er ook wel zin in. Dus trok ik, gewapend met rugzak en fotocamera en hond het bos in. Het was druk. Veel fietsers en wandelaars die misschien wel voor de laatste keer van dit jaar genoten van het zonnetje. Het was een wandeling met veel tussentijdse "stops" want overal stonden paddenstoelen en die wilde ik fotograferen. Kyra weet dat ze van de lijn mag als het vrouwtje met het klikapparaat aan de gang gaat. En dat vind ze leuker dan braaf naast de baas lopen. Want dan is haar vrijheid heel beperkt en mag ze geen druk zetten op de arm van de baas. Daar kan het vrouwtje niet tegen en raakt ze uit haar humeur.
We gingen van het pad af en liepen in de richting van een kleine kudde wilde paarden die vreedzaam aan het grazen was. Ik fotografeerde twee paddenstoelen die innig tegen elkaar aan stonden. Toen ik omhoog kwam en het fototoestel uitzette en opgeborgen had, keek ik om en zag een reeënjong. Het keek mij recht in de ogen. Ik fluisterde naar Kyra: "blijf" en frummelde zenuwachtig aan het hoesje waarin ik zojuist de camera had opgeborgen. Kyra keek gespannen naar het ree maar bleef roerloos staan. Na heel lange tijd had ik de camera eindelijk in mijn handen en zette hem aan. Op dat moment kwam het ree rustig in beweging en verdween achter een paar struiken. Hoezo gemiste kans?
Dit zou mij op deze wandeling niet nog eens gebeuren. Dus hield ik de camera, schietklaar, in mijn rechterhand. Veel wild kwam ik echter niet meer tegen. Alleen twee bebaarde heren van natuurmonumenten die helaas niet op de foto wilden.
