huilende Kyra

Nu Vito er niet meer is, is het onvermijdelijk dat Kyra af en toe alleen is. Dit vindt zij echter helemaal niet leuk. Kyra lijdt namelijk aan verlatingsangst. Zij is bang dat wij niet meer terug komen als zij alleen is. Een opgelopen trauma in haar jongste jaren is de oorzaak van deze angst. En leg dit hondje nou maar eens uit dat wij haar echt niet in de steek laten. Op momenten dat zij alleen thuis is, gaat zij voor het raam zitten en na ongeveer 10 minuten (als ik de buurvrouw geloven mag) begint zij eerst te blaffen. Vervolgens gaat het geblaf over in huilen. Hartverscheurend gehuil. Ik ben blij dat ik het niet hoef aan te horen, want op het moment dat zij mij weer ziet, gaat het bekkie dicht. Als ik dan de achterdeur binnenkom is ze nog wel erg opgewonden maar dat negeer ik de eerste minuten tot ze wat gekalmeerd is. Dan krijgt ze pas aandacht. Het is erg moeilijk om dit probleem aan te pakken. Een groot nadeel is, dat wij toch elke keer weer thuiskomen. Het is tenslotte ook ons huis.. Dus de hond denkt: (?) als ik maar goed te keer blijf gaan, dan komen ze wel weer. Ja, en dat is dus ook zo. Blijven wij op het erf, al zijn we helemaal uit het zicht, dan zal ze niet te keer gaan. Dus op heterdaad betrappen en vervolgens verbaal afstraffen, zit er gewoon niet in. Wij hopen dat ze op een goede dag gewoon in haar fauteuil blijft liggen en helemaal niet door heeft dat wij zijn weggegaan.