Het NW mannetje beweegt als je erop klikt....
Tijdens onze vakantie in Frankrijk wilde het toeval dat in onze gite een paar Nordic Walking poles tegen de muur stonden. Nadat ik ze een paar dagen vanuit mijn ooghoeken met toenemende nieuwsgierigheid had bekeken, dacht ik op een gegeven moment, "ik ga het gewoon eens proberen". In de vroege ochtend, het was nog half donker, ging ik voor de ochtend wandeling met Kyra op pad. Alleen had ik nu de poles bij me. Toen ik er zeker van was dat er niemand in de buurt was, (je loopt toch echt wel een beetje voor gek omdat de skies ontbreken) bekeek ik de poles eens goed en deed mijn handen door de lussen. Dat moest kloppen want er stond links en rechts op aangegeven. Vervolgens begon ik te lopen waarbij mij opviel dat als vanzelf de passen ook groter werden. De rechterarm zwaaide met het linkerbeen naar voren en de linkerarm met het rechterbeen. Ook dit voelde eigenlijk wel goed. Ik werd steeds enthousiaster. Het ging ook lekker snel, het tempo ligt aanzienlijk hoger dan bij gewoon wandelen.
Kyra had wel wat moeite met de nieuwe bezigheid van de bazin. Een balletje gooien zat er natuurlijk niet meer in want ik had mijn handen letterlijk vol aan de stokken. "Nou ja," dacht zij waarschijnlijk, "dan zoek ik wel een ander vertier, wild genoeg in de omgeving."
Uiteindelijk ging er geen dag voorbij of ik oefende en trainde met de poles. Het ging zelfs zover dat ik Jos wist over te halen het eens te proberen. "Het is ontzettend leuk om te doen" zei ik tegen hem, "en dan heb ik het nog niet eens over de uitwerking op je lichaam, je schouders, nek, je armen, eigenlijk wordt alles getraind." Ik zag het gezicht van Jos wel iets betrekken maar na enig aandringen van mijn kant stak hij zijn handen door de lussen. "Zijn ze niet iets te kort voor mij?" vroeg hij hoopvol. Ach ja, daar had ik even niet bij stilgestaan. Er is een behoorlijk lengteverschil tussen Jos en mij, maar niet getreurd, de stokken waren verstelbaar.
Na wat onwennig geklungel kreeg Jos de "techniek" te pakken. Dat dacht ik althans! Maar na zo'n kleine 50 m gooide hij de stokken in de ring. "Dat is niets voor mij," zei hij resoluut.
Terug in Nederland kreeg ik voor mijn verjaardag een paar heuse "Leki" poles. Verstelbaar, ergonomische handgrippen, licht materiaal, kortom het beste van het beste. De techniek die ik mijzelf had eigen gemaakt klopte op één punt na. Bij de afzet van de stok zijn de handen gesloten, bij de zwaai van de armen naar achteren gaan de handen open. Dit is wel even wennen en moet nog wat geoefend worden.
Nordic walking is een leuke sport die erg verslavend werkt, Kyra is inmiddels gewend aan een bazin met stokken in de handen, alleen het blijft er een beetje lachwekkend uitzien maar dat neem ik maar op de koop toe.
zaterdag, november 25, 2006
Nieuwe passie: Nordic Walking
Het NW mannetje beweegt als je erop klikt....
Tijdens onze vakantie in Frankrijk wilde het toeval dat in onze gite een paar Nordic Walking poles tegen de muur stonden. Nadat ik ze een paar dagen vanuit mijn ooghoeken met toenemende nieuwsgierigheid had bekeken, dacht ik op een gegeven moment, "ik ga het gewoon eens proberen". In de vroege ochtend, het was nog half donker, ging ik voor de ochtend wandeling met Kyra op pad. Alleen had ik nu de poles bij me. Toen ik er zeker van was dat er niemand in de buurt was, (je loopt toch echt wel een beetje voor gek omdat de skies ontbreken) bekeek ik de poles eens goed en deed mijn handen door de lussen. Dat moest kloppen want er stond links en rechts op aangegeven. Vervolgens begon ik te lopen waarbij mij opviel dat als vanzelf de passen ook groter werden. De rechterarm zwaaide met het linkerbeen naar voren en de linkerarm met het rechterbeen. Ook dit voelde eigenlijk wel goed. Ik werd steeds enthousiaster. Het ging ook lekker snel, het tempo ligt aanzienlijk hoger dan bij gewoon wandelen.
Kyra had wel wat moeite met de nieuwe bezigheid van de bazin. Een balletje gooien zat er natuurlijk niet meer in want ik had mijn handen letterlijk vol aan de stokken. "Nou ja," dacht zij waarschijnlijk, "dan zoek ik wel een ander vertier, wild genoeg in de omgeving."
Uiteindelijk ging er geen dag voorbij of ik oefende en trainde met de poles. Het ging zelfs zover dat ik Jos wist over te halen het eens te proberen. "Het is ontzettend leuk om te doen" zei ik tegen hem, "en dan heb ik het nog niet eens over de uitwerking op je lichaam, je schouders, nek, je armen, eigenlijk wordt alles getraind." Ik zag het gezicht van Jos wel iets betrekken maar na enig aandringen van mijn kant stak hij zijn handen door de lussen. "Zijn ze niet iets te kort voor mij?" vroeg hij hoopvol. Ach ja, daar had ik even niet bij stilgestaan. Er is een behoorlijk lengteverschil tussen Jos en mij, maar niet getreurd, de stokken waren verstelbaar.
Na wat onwennig geklungel kreeg Jos de "techniek" te pakken. Dat dacht ik althans! Maar na zo'n kleine 50 m gooide hij de stokken in de ring. "Dat is niets voor mij," zei hij resoluut.
Terug in Nederland kreeg ik voor mijn verjaardag een paar heuse "Leki" poles. Verstelbaar, ergonomische handgrippen, licht materiaal, kortom het beste van het beste. De techniek die ik mijzelf had eigen gemaakt klopte op één punt na. Bij de afzet van de stok zijn de handen gesloten, bij de zwaai van de armen naar achteren gaan de handen open. Dit is wel even wennen en moet nog wat geoefend worden.
Nordic walking is een leuke sport die erg verslavend werkt, Kyra is inmiddels gewend aan een bazin met stokken in de handen, alleen het blijft er een beetje lachwekkend uitzien maar dat neem ik maar op de koop toe.
