Enkele foto's uit het familiealbum.
Onze Tsjechoslowaakse wolfhond Vito. Vito wordt 2 oktober a.s. 9 jaar. Het is een vreselijk lieve en gevoelige hond. Maar vanwege deze gevoeligheid is hij ook bepaald niet makkelijk. De Tsjechoslowaakse en Saarloos wolfhonden zijn geen honden die lichtzinnig moeten worden aangeschaft. Ze lijken in meerdere opzichten op de wolf en dat maakt ze niet altijd even handelbaar. Mijn eerste hond was een Saarloos Wolfhond. Eigenlijk, denk ik nu, géén hond om mee te beginnen. Maar ja, wist ik veel! Ik studeerde, woonde op een flat en had behoefte aan gezelschap. Dus ik keek in hondenboeken en viel gelijk als een blok voor de beschrijving van de Saarloos Wolfhond. Een hond met karakter, veel beweging nodig, een plaatje om te zien. Eigenzinnig en erg aanhankelijk aan de baas. Moest je natuurlijk wel weten hoe je baas moest worden over dit intelligente dier. En dat wist ik van geen kant. Ik melde me aan bij een fokker in Brabant en ging met mijn toenmalige vriend kennis maken. Ik werd goed bevonden en toen de pups geboren waren mocht ik er een komen uitzoeken. Het werd een teef en ik noemde haar "Lupa". Lupa was vanaf het begin zeer nadrukkelijk aanwezig in onze kleine roedel en had al snel door hoe ze kon klimmen op de hiërarchische ladder. De eerste jaren waren een heuse beproeving. Tegen menig advies in weigerde ik mijn "Lupa" weg te doen en een normale hond uit te kiezen. Uiteindelijk liet ik haar dekken en dit was het beste wat ik had kunnen doen. Lupa ontpopte zich als een ware moeder en werd steeds makkelijker in de omgang. Toen wij (inmiddels was mijn huidige vriend op het toneel verschenen) besloten een pup uit het nest te houden had Lupa gezelschap. Haar zoon Quaestor mocht blijven en de twee wolfhonden hadden de tijd van hun leven vooral toen wij verhuisden naar het oosten van het land waar wij een huisje in het bos betrokken. Lupa is 14 jaar oud geworden en overleden net voordat wij naar de boerderij verhuisden. Quaestor is niet oud geworden. Hij bleek epilepsie te hebben en toen daar later nog een achterhandverlamming bijkwam, hebben wij hem laten inslapen.
Na de Saarloos Wolfhonden wilde Jos een Tsjechoslowaakse wolfhond. Zo kwam Vito als kleine pup in onze roedel en ook hij was, net zoals Lupa, geen makkelijke hond. Bovendien bleek hij als opgroeiende reu een ware rambo te zijn, zodat ik in het bos alles en iedereen ontliep om vechtpartijen te voorkomen. Niet leuk!! Na zijn castratie werd hij iets gezeglijker.
De eerste jaren op de boerderij was Vito alleen met onze katten, Simba en Mouse. Mouse kon de stress van de verbouwing hier niet aan en liep weg. Ze is nooit meer teruggekomen. Van Simba hebben we dit jaar afscheid moeten nemen. Hij is 17 jaar bij mij geweest en hij was een geweldige kater die goed kon opschieten met de honden die hij allemaal had zien opgroeien.
Twee jaar terug belde een kennis van mij met het verhaal dat zij in het bos een pup had gevonden. Het diertje was met een touwtje aan de boom vastgebonden en achtergelaten. Toen ik het hondje zag was ik gelijk helemaal verkocht!! Zo lief en zó zielig. Ik wilde haar houden en gelukkig ging Jos 's avonds akkoord anders hadden we er een ernstige relatiecrises aan overgehouden. Zelfs Vito was helemaal blij met zijn nieuwe vriendinnetje en dus hadden we opeens weer twee honden. Kyra is inmiddels een volgroeide hond waar ik heel veel plezier aan beleef. Afgelopen zaterdag zijn wij geselecteerd om de training voor zorgdier te volgen. Hierover zal ik binnenkort iets schrijven.
Enkele foto's uit het familiealbum.
Onze Tsjechoslowaakse wolfhond Vito. Vito wordt 2 oktober a.s. 9 jaar. Het is een vreselijk lieve en gevoelige hond. Maar vanwege deze gevoeligheid is hij ook bepaald niet makkelijk. De Tsjechoslowaakse en Saarloos wolfhonden zijn geen honden die lichtzinnig moeten worden aangeschaft. Ze lijken in meerdere opzichten op de wolf en dat maakt ze niet altijd even handelbaar. Mijn eerste hond was een Saarloos Wolfhond. Eigenlijk, denk ik nu, géén hond om mee te beginnen. Maar ja, wist ik veel! Ik studeerde, woonde op een flat en had behoefte aan gezelschap. Dus ik keek in hondenboeken en viel gelijk als een blok voor de beschrijving van de Saarloos Wolfhond. Een hond met karakter, veel beweging nodig, een plaatje om te zien. Eigenzinnig en erg aanhankelijk aan de baas. Moest je natuurlijk wel weten hoe je baas moest worden over dit intelligente dier. En dat wist ik van geen kant. Ik melde me aan bij een fokker in Brabant en ging met mijn toenmalige vriend kennis maken. Ik werd goed bevonden en toen de pups geboren waren mocht ik er een komen uitzoeken. Het werd een teef en ik noemde haar "Lupa". Lupa was vanaf het begin zeer nadrukkelijk aanwezig in onze kleine roedel en had al snel door hoe ze kon klimmen op de hiërarchische ladder. De eerste jaren waren een heuse beproeving. Tegen menig advies in weigerde ik mijn "Lupa" weg te doen en een normale hond uit te kiezen. Uiteindelijk liet ik haar dekken en dit was het beste wat ik had kunnen doen. Lupa ontpopte zich als een ware moeder en werd steeds makkelijker in de omgang. Toen wij (inmiddels was mijn huidige vriend op het toneel verschenen) besloten een pup uit het nest te houden had Lupa gezelschap. Haar zoon Quaestor mocht blijven en de twee wolfhonden hadden de tijd van hun leven vooral toen wij verhuisden naar het oosten van het land waar wij een huisje in het bos betrokken. Lupa is 14 jaar oud geworden en overleden net voordat wij naar de boerderij verhuisden. Quaestor is niet oud geworden. Hij bleek epilepsie te hebben en toen daar later nog een achterhandverlamming bijkwam, hebben wij hem laten inslapen.
Na de Saarloos Wolfhonden wilde Jos een Tsjechoslowaakse wolfhond. Zo kwam Vito als kleine pup in onze roedel en ook hij was, net zoals Lupa, geen makkelijke hond. Bovendien bleek hij als opgroeiende reu een ware rambo te zijn, zodat ik in het bos alles en iedereen ontliep om vechtpartijen te voorkomen. Niet leuk!! Na zijn castratie werd hij iets gezeglijker.
De eerste jaren op de boerderij was Vito alleen met onze katten, Simba en Mouse. Mouse kon de stress van de verbouwing hier niet aan en liep weg. Ze is nooit meer teruggekomen. Van Simba hebben we dit jaar afscheid moeten nemen. Hij is 17 jaar bij mij geweest en hij was een geweldige kater die goed kon opschieten met de honden die hij allemaal had zien opgroeien.
Twee jaar terug belde een kennis van mij met het verhaal dat zij in het bos een pup had gevonden. Het diertje was met een touwtje aan de boom vastgebonden en achtergelaten. Toen ik het hondje zag was ik gelijk helemaal verkocht!! Zo lief en zó zielig. Ik wilde haar houden en gelukkig ging Jos 's avonds akkoord anders hadden we er een ernstige relatiecrises aan overgehouden. Zelfs Vito was helemaal blij met zijn nieuwe vriendinnetje en dus hadden we opeens weer twee honden. Kyra is inmiddels een volgroeide hond waar ik heel veel plezier aan beleef. Afgelopen zaterdag zijn wij geselecteerd om de training voor zorgdier te volgen. Hierover zal ik binnenkort iets schrijven.
