KNIELEN.....deel 1

In de jaren 1972 tot en met 1978 bezocht ik het Marnix College in Ede. Ik had de Franse taal gekozen en kreeg in een van de hogere klassen van het Atheneum een docent voor Frans waarbij ik het gevoel had dat ik hem eerst eens moest leren kennen. Nou laat ik eigenlijk maar eerlijk zijn, ik vond hem eigenlijk een kwezel. (volgens woordenboek is een kwezel iemand die overdreven vroom doet en dat treft toe; lees verder) De man kwam verstrooid over, had hele dikke brilleglazen, en maakte zich schuldig aan het verdacht veel aandacht geven aan een leerlinge uit mijn klas waar ik zo mijn gedachten over had. Misschien was ik gewoon jaloers. Dezelfde leraar Frans debuteerde in 1975 met een verhalenbundel. Ik heb geprobeerd dit boek te lezen maar helaas ik begreep er weinig van of de thema's spraken mij als jonge meid gewoon nog niet aan. Al in zijn eerste boek schrijft hij over een bloemkweker die uiteindelijk aan overdreven godsvruchtigheid ten gronde gaat. Een vader-zoon relatie waarvan mij nu, na het verschijnen van "knielen op een bed violen" duidelijk is geworden dat het over Jan zelf gaat. Ik spreek over Jan Siebelink. Vanaf 1975 heeft Siebelink veel geschreven, ik heb inmiddels veel werken gelezen. En het mooiste is, wat ooit in de tijd als jonge meid niet wilde boeien, boeit nu enorm. Ik heb mijn mening dan ook bijgesteld. Jan is geen kwezel, Jan is een literair kunstenaar!! Jan is eerlijk en heeft moed. Moed om te schrijven over zijn jeugd, over zijn godsdienstige opvoeding, over zijn vader en over zijn afkomst. Hier heb ik veel respect voor. Hoop zelf ooit ook moed te krijgen! "Knielen op een bed violen" heeft veel emoties los gemaakt. Waarom eigenlijk, vraag ik me af. Is het de bovengenoemde eerlijkheid van een man op leeftijd, is het zijn openhartigheid, is het het feit dat hij niet oordeelt maar alleen beschrijft of misschien is het Jan zelf, de nog steeds brildragende grijze en ook gedistingeerde man die zoveel houdt van zijn twee wippets. Ik weet het niet. Ik weet alleen dat het boek mij eveneens beroerde. Op 30 januari jl. gingen Jos en ik samen met onze lieve kater Simba naar de dierenarts in Ede. De missie was triest. De oude Simba zou afscheid gaan nemen van het leven en de dierenarts zou hem daarbij helpen. Wij parkeerden onze auto op de Arnhemseweg en droegen Simba de wachtruimte in. Hoewel ik probeerde mijn tranen te verdringen werd ik overspoeld door intens verdriet vanwege het naderende afscheid van mijn lieve kater. Dus kwamen de tranen, zowel bij mij als bij Jos. In de wachtkamer zat een persoon met twee kleine hondjes. Jos liep voor mij en ik hoorde hem opeens zeggen: "hé, een bekende nederlander." Waarop een antwoord kwam: "nee hoor, een hele gewone nederlander." Jan Siebelink keek ons aan, wilde nog iets zeggen maar bespeurde het verdriet en dacht waarschijnlijk; "is nu niet gepast." Wat had ik graag, onder andere omstandigheden, met deze man gesproken. Helaas. Het boek vertelt een autobiografisch verhaal. De hoofdpersoon Hans vertrekt na een conflict met zijn streng religieuze vader naar Den Haag om het tuindersvak te leren. Hij trouwt met Margje en samen proberen ze in Velp een kwekerij op te zetten. Dan krijgt Hans bezoek van een oude schoolvriend. Een volgeling van een calvinistische prediker die op agressieve wijze infiltreert in het leven en huwelijk van Hans. Hans weet geen weerstand te bieden. Hij raakt steeds meer verstrikt in het web van Huub Steffen's mooie religieuze praatjes. Hij ontmoet de mannen in het geheim. Gaat naar bijeenkomsten en maakt zijn vrouw geen deelgenoot van zijn bezigheden. Margje ziet haar man veranderen. Zijn vreemde gedrag boezemt haar veel angst in. Dan krijgt Hans op een zomerse dag, terwijl hij achter de kassen op een bankje zit te lezen, een visioen. De heer verschijnt aan hem. "Hans Sievez leunde achterover, alsof het bankje een leuning had, zijn hoofd begon te gloeien, bloed klopte aan zijn slapen. Hij verloor alle gewicht, alle gewicht verloor zijn betekenis, werd onbeduidend. De zonnebloemen werden zonnen, hij zag zonnen, sterren, verschrikkelijk koude sterren als het gezicht van het paapse afgodsbeeld, hoorde de stem van zijn moeder, hoorde het klagen van de doden die hij gekend had, een paard kwam op uit het veen en galoppeerde voorbij, alle geluid stierf weg. Hij werd opgenomen als een door de wind meegevoerd blad en naderde de donkerheid waarin God was. In die donkere stilte de vuurkolom. Die het uitverkoren volk 's nachts bijlichtte in zijn tocht door de woestijn en in de vuurkolom een stem. Die stem. "Hans Sievez." Heerlijk en angstig tegelijk. Angst, want wie kan bestaan voor zijn Aangezicht. En een alles verzengende vreugde. 'ja Heere. Hier ben ik!" Een vuurkolom of een vuurzuil. Vuur. De stem opnieuw. "Hans Sievez."Ja Heere, hier ben ik." Vuur dat Sadrach, Mesag en Abednego niet verteerde in de oven van Nebukadnezar. Zelfs hun hoofdhaar schroeide niet. "Hans Sievez!" "Ja Heere, hier ben ik!" Hij kreeg antwoord. "Wees voortaan mijn knecht." Vol ontzag keek hij toe. "Maar ik ben de minste onder de mensen..." Nadat God aan Hans verschenen is raakt hij helemaal in de ban van het zware calvinistische geloof en uiteindelijke gaan gezin en kwekerij er aan kapot. Hans streeft alleen nog naar zieleheil en staat tegenover zijn aardse vrouw die vecht tegen de invloed van de predikers op haar man. WORDT VERVOLGD!

Woldhoeve's Sandor

Sandor is een Appaloosa, hij is dit jaar 8 jaar geworden. Ik heb Sandor vanaf zijn 3e levensjaar en toen hij hier op de boerderij kwam was hij nog een echte baby. Fysiek is hij inmiddels volgroeid maar qua gedrag blijft hij een speelse en vaak wat onberekenbare puber. Mannen worden laat volwassen wordt er wel eens geroepen en voor Sandor geldt dit in ieder geval. Sandor heeft een (in de Appaloosawereld) erg bekende vader en dat is "Zip's Jewel" . Een hengst die voor veel succesvolle nakomelingen heeft gezorgd en bovendien een heel prettig karakter heeft. In het stamboekpapier van de "Ver. het Ned. Appaloosa stamboek" staat als kleur van San palomino geregistreerd. Met wat fantasie kun je inderdaad een soort van lichtbruine deken op zijn lijf ontdekken maar dat alleen in de winter. Voor mij is het gewoon een wit paard met heel veel sproeten op zijn hoofd. Van zijn moeder "Sassy Dancer" heeft San vooral zijn onwil om te werken geërfd. Alhoewel hij vanaf het begin dat hij bij mij is opgeleid wordt en heel mooi kan lopen, is San liever lui dan moe. Hij doet liever leuke dingen zoals grazen in de wei, dutje doen met een volle buik, beetje meeknagen met Tara, de buurvrouw merrie aan de nieuwe stal, of spelen met het vrouwtje. Allemaal reuze leuke dingen die hij met zichtbaar meer plezier doet dan dressuurmatig correct lopen ook nog met gewicht op de rug in die rechthoekige zandbak naast de stal. Neem het hem eens kwalijk! Ik zelf had ook hele andere voorstellingen namelijk plezierige bosritten maken op mijn paard. Dit heb ik ook zo'n 2 jaar gedaan en ik bleef maar hopen dat San ging wennen aan het grote landbouwverkeer wat hier nu eenmaal over de weg gaat. Dat hoort bij het buitengebied, zou ik zeggen. Alleen San was vastbesloten om niet te wennen aan tractoren, vrachtwagens en andere grote luiddruchtige zaken. Na eenmaal in de sloot langs de weg te zijn beland dacht ik bij mijzelf: "dit gaat echt te ver, ik ben géén 20 meer, dit was de laatste buitenrit".. Ik kan me vergissen, maar volgens mij voelde San wat ik besloot op dat moment. Want uit de sloot opkrabbelend liep hij eerst kreupel, het volgende moment echter liep hij zo rad als wat. Maar goed, geen buitenritten meer maar nog wel training in de buitenbak. En verder heeft San een mooie wei waar hij lekker kan grazen en bewegen. Ook heeft hij vriendinnen namelijk Tara een grote KWPN merrie en Lisa de kleine Shetlandpony die helaas hoefbevangen is. De Appaloosa is een Amerikaans warmbloed ras. Wie kent ze niet die gevlekte paarden waar de indianen op reden. Gevlekte of gekleurde paarden bestonden al in de jaartelling vóór Chr. De naam Appaloosa ontstond echter rond 1900 bij de Nez Perce indianen.

Kiekjes

Enkele foto's uit het familiealbum. Onze Tsjechoslowaakse wolfhond Vito. Vito wordt 2 oktober a.s. 9 jaar. Het is een vreselijk lieve en gevoelige hond. Maar vanwege deze gevoeligheid is hij ook bepaald niet makkelijk. De Tsjechoslowaakse en Saarloos wolfhonden zijn geen honden die lichtzinnig moeten worden aangeschaft. Ze lijken in meerdere opzichten op de wolf en dat maakt ze niet altijd even handelbaar. Mijn eerste hond was een Saarloos Wolfhond. Eigenlijk, denk ik nu, géén hond om mee te beginnen. Maar ja, wist ik veel! Ik studeerde, woonde op een flat en had behoefte aan gezelschap. Dus ik keek in hondenboeken en viel gelijk als een blok voor de beschrijving van de Saarloos Wolfhond. Een hond met karakter, veel beweging nodig, een plaatje om te zien. Eigenzinnig en erg aanhankelijk aan de baas. Moest je natuurlijk wel weten hoe je baas moest worden over dit intelligente dier. En dat wist ik van geen kant. Ik melde me aan bij een fokker in Brabant en ging met mijn toenmalige vriend kennis maken. Ik werd goed bevonden en toen de pups geboren waren mocht ik er een komen uitzoeken. Het werd een teef en ik noemde haar "Lupa". Lupa was vanaf het begin zeer nadrukkelijk aanwezig in onze kleine roedel en had al snel door hoe ze kon klimmen op de hiërarchische ladder. De eerste jaren waren een heuse beproeving. Tegen menig advies in weigerde ik mijn "Lupa" weg te doen en een normale hond uit te kiezen. Uiteindelijk liet ik haar dekken en dit was het beste wat ik had kunnen doen. Lupa ontpopte zich als een ware moeder en werd steeds makkelijker in de omgang. Toen wij (inmiddels was mijn huidige vriend op het toneel verschenen) besloten een pup uit het nest te houden had Lupa gezelschap. Haar zoon Quaestor mocht blijven en de twee wolfhonden hadden de tijd van hun leven vooral toen wij verhuisden naar het oosten van het land waar wij een huisje in het bos betrokken. Lupa is 14 jaar oud geworden en overleden net voordat wij naar de boerderij verhuisden. Quaestor is niet oud geworden. Hij bleek epilepsie te hebben en toen daar later nog een achterhandverlamming bijkwam, hebben wij hem laten inslapen. Na de Saarloos Wolfhonden wilde Jos een Tsjechoslowaakse wolfhond. Zo kwam Vito als kleine pup in onze roedel en ook hij was, net zoals Lupa, geen makkelijke hond. Bovendien bleek hij als opgroeiende reu een ware rambo te zijn, zodat ik in het bos alles en iedereen ontliep om vechtpartijen te voorkomen. Niet leuk!! Na zijn castratie werd hij iets gezeglijker. De eerste jaren op de boerderij was Vito alleen met onze katten, Simba en Mouse. Mouse kon de stress van de verbouwing hier niet aan en liep weg. Ze is nooit meer teruggekomen. Van Simba hebben we dit jaar afscheid moeten nemen. Hij is 17 jaar bij mij geweest en hij was een geweldige kater die goed kon opschieten met de honden die hij allemaal had zien opgroeien. Twee jaar terug belde een kennis van mij met het verhaal dat zij in het bos een pup had gevonden. Het diertje was met een touwtje aan de boom vastgebonden en achtergelaten. Toen ik het hondje zag was ik gelijk helemaal verkocht!! Zo lief en zó zielig. Ik wilde haar houden en gelukkig ging Jos 's avonds akkoord anders hadden we er een ernstige relatiecrises aan overgehouden. Zelfs Vito was helemaal blij met zijn nieuwe vriendinnetje en dus hadden we opeens weer twee honden. Kyra is inmiddels een volgroeide hond waar ik heel veel plezier aan beleef. Afgelopen zaterdag zijn wij geselecteerd om de training voor zorgdier te volgen. Hierover zal ik binnenkort iets schrijven.

"Het wonderbaarlijke voorval met de hond in de nacht"

door Mark Haddon. Een ontroerend, geestig, maar ook tragisch verhaal dat je nooit meer vergeet. De hoofdpersoon en verteller van dit verhaal is Christopher Boone, een 15 jarige autistische jongen die in de tuin van de overbuurvrouw haar hond vindt, gedood door een spitvork. Christopher besluit om uit te zoeken wie de hond van mevrouw Shears gedood heeft. Voor dit onderzoek moet hij grenzen verleggen want Christopher is bijvoorbeeld nog nooit ver van huis geweest, behalve als hij naar school gaat met de bus. Hij praat ook nooit met mensen die hij niet kent want hij vindt mensen "verwarrend". Mensen praten zonder woorden te gebruiken of gebruiken metaforen, zoals "ik schrik me een hoedje", en dat begrijpt Christopher niet. Hij heeft een afschuw van de kleuren geel en bruin dus alles in die kleuren probeert hij te vermijden. Hij houdt er ook niet van als mensen hem aanraken, doen ze dat wel dan begint Christopher te gillen, heel hard. Of hij gaat heel luiddruchtig kreunen als hij in de war is en de dingen niet volgens een vast patroon lopen. Waar hij in uitblinkt dat is logica en wiskunde. Tijdens zijn onderzoek naar de dood van Wellington (hond van mevrouw Shears) doet Christopher examen wiskunde. Hij heeft dit nodig om straks toegelaten te worden op de universteit. Hij verzint formules en is doorlopend in de weer met getallen en priemgetallen vooral op momenten dat hij het moeilijk heeft. In het laatste stadium van zijn onderzoek gaat Christopher naar London. Hij neemt alleen zijn rat Toby mee in zijn binnenzak. Een wereldreis voor iemand die nog nooit alleen gereisd heeft. Hij maakt veel nieuwe en vooral ook verwarrende zaken mee. Hij heeft een fotografisch geheugen en dat is zeer vermoeiend. Want als Christopher iets ziet neemt hij al de details in zich op en kan dat nadien moeiteloos oproepen. "Toen kwam de politie. Ik houd van de politie. Ze hebben uniformen en cijfers en je weet wat ze moeten doen. De agent hurkte naast me en zei: "Zou je mij willen vertellen wat hier aan de hand is, jongeman?" Ik ging rechtop zitten en zei: "Die hond is dood." "Zover was ik al,"zie hij. Ik zei: "Ik denk dat iemand die hond heeft vermoord." "Hoe oud ben jij?" vroeg hij. ik antwoordde: "Ik ben 15 jaar en 3 maanden en 2 dagen." "En wat deed je precies in de tuin?' vroeg hij. "Ik hield die hond vast,"antwoordde ik. "En waarom hield je die hond vast?' vroeg hij. Dat was een moeilijke vraag. Het was iets wat ik wilde doen. Ik hou van honden. Ik werd verdrietig toen ik zag dat de hond dood was. "..................." De agent zei: "ik ga je nog een keer vragen..." Ik rolde weer het gazon op en drukte mijn voorhoofd tegen het gras en maakte het geluid dat vader kreunen noemt. Dat geluid maak ik als er te veel informatie uit de buitenwereld mijn hoofd inkomt. Dit boek heeft in Engeland verschillende prijzen gekregen en in Nederland één prijs. (Zilveren zoen)

Bittere Kou van Harry Wu

Momenteel lees ik "Bittere Kou" van Harry Wu. Harry verhaalt over zijn overlevingsstrijd tijdens 19 jaar gevangenschap in Chinese strafkampen (Goelags) tijdens de Chinese culturele revolutie. In 1960 voerde partijleider MAO Zedong de culturele revolutie in met als enige doel de communistische verworvenheden te behouden. Officieel eindigde de culturele revolutie in 1969 maar volgens geschiedkundigen was dit in 1976 bij de arrestatie van de bende van vier. Harry Wu wordt in 1979 vrijgelaten en vertrekt naar de V.S. Hij besluit om de verschrikkelijke waarheid in de goelags openbaar te maken. "Sinds ik anderhalf jaar geleden was gearresteerd, had ik mijzelf niet meer in de spiegel gezien. Ik keek naar mijn eigen wasbordribben en realiseerde mij dat ik er net zo afgemat en verwaarloosd moest uitzien, met mijn ongeschoren gezicht en mijn lange, ongekamde haar. Deze mensen waren eens dokter of leraar geweest, fabrieksarbeider of landarbeider, dacht ik, ieder met zijn eigen hemel en hel, zijn eigen hoop en problemen. Nu zijn zij niet van elkaar te onderscheiden. Wanneer voorzitter Mao een jaar in de kampen zou doorbrengen, zou hij er niet anders uitzien. Mijn woede laaide kortstondig op. Waren dit de nieuwe socialistische mensen die voorzitter Mao wilde creëren? Was dit het roemrijke resultaat van zelfverbetering door middel van arbeid? Want daar ging het allemaal om, de rechtse contrarevolutionairen moesten door middel van arbeid tot zelfverbetering komen. Dat wil zeggen dat er een heropvoeding plaatsvond helemaal volgens de communistische leer. Harry heeft in de 19 jaar gevangenschap erg geleden, hij is gemarteld, hij had voortdurend honger, zag vrienden sterven als gevolg van ondervoeding of marteling, verloor familie en de vrouw waarmee hij wilde trouwen. Zijn veelbelovende toekomst die hij had als jonge student stortte ineen op het moment van zijn arrestatie toen hij 23 jaar was. Een waargebeurde geschiedenis. Wu beschrijft gedetailleerd hoe de omstandigheden waren in de goelags en weet de lezer door zijn aangrijpende vertelwijze deel te maken van zijn lijden en het lijden van alle anderen die gevangen zaten tijdens de culturele revolutie.

Thrillers

Waar ik absoluut een moord voor doe... dat is een goed thriller. Zo'n verhaal waarbij je constant op het puntje van je stoel zit, gretig de letters verslindend, het boek niet weg kunt leggen en 's nachts in je dromen de plot probeert te doorgronden. Heerlijk!! Momenteel lees ik boeken van Henning Mankell (1948), een Zweedse misdaadschrijver. (ik heb iets met Scandinavische schrijvers is mij gebleken) Hoofdpersoon in de boeken van Mankell is commissaris Wallander. Een menselijk afgeschilderde 40+, gescheiden en alleenwonend die de zorg heeft over een beginnend demente altijd mopperende vader, een moeizame relatie heeft met zijn eigenzinnige dochter en bovendien fouten maakt in zijn werk. (zie de honden van Riga waar Kurt Wallander toch aardig wat inschattingsfouten maakt) Al bij al een sympathieke commissaris die wat zwaar op de hand is en moeite heeft met de hedendaagse maatschappij. Tot nu toe heb ik drie boeken van Mankell gelezen namelijk; "De honden van Riga", "Dwaalsporen", en "Moordenaar zonder gezicht". "Dwaalsporen", vond ik de spannendste van deze drie. Mankell wilde 10 boeken schrijven in de Wallander reeks, de eerste, Moordenaar zonder gezicht verscheen in 1991. Het zijn er uiteindelijk 9 geworden. De laatste heeft hij niet voltooid omdat hij het onderwerp van dit boek, kindermisbruik, zelf niet aankon.. Een topmisdaadschrijver, absoluut aan te bevelen.

Jacobskruiskruid (Senecio Jacobea)

Het uiterst giftige Jacobskruiskruid dat zich in Nederland in een razend tempo heeft verspreid. De schrik voor elke paardenhouder want deze plant heeft al heel wat paardenlevens gekost. Het gif is dodelijk voor alle zoogdieren dus ook voor de mens. Ook in gedroogde vorm, dus bijvoorbeeld in balen hooi, blijft de plant giftig. De bittere smaak is dan wel weg dus de dieren eten het gewoon mee. In de gemeente Gelderland probeert men de plant nu te bestrijden. Wil je hierover verder op de hoogte blijven, kijk dan eens op www.kruiskruid.nl

De Tora trilogie

eveneens een roman van Herbjorg Wassmo. Huidloze hemel is het 3e deel van de Toratrilogie. Het huis met de blinde Serre is deel 1 en De Stille Kamer is deel 2. Wassmo verhaalt over het meisje Tora, een "moffenjong". Tora woont in een huis in een klein Noors vissersdorpje samen met haar moeder en haar stiefvader. Zij wordt seksueel misbruikt door haar stiefvader Henrik en ontvlucht uiteindelijk vol met schuldgevoelens het dorp. Zij verliest alle contact met de buitenwereld en gaat zich steeds meer in zichzelf terugtrekken. De enige met wie zij nog kontakt heeft is haar onconventionele tante Rakel die vermoedt dat er iets gaande is. Dan blijkt Tora zwanger van haar stiefvader. Haar tante bezoekt haar en probeert te helpen. Maar tante Rakel de enige die Tora vertrouwde komt te overlijden... Ook deze trilogie is zeer aangrijpend om te lezen. Wassmo heeft vaak sterke vrouwenfiguren in haar romans, vrouwen die lijden maar uiteindelijk overwinnen. De mannen daarentegen zijn zwak en zonder vrouw meestal stuurloos... citaat uit "Het huis met de blinde serre", "Toen ging de deur naar de gang open en stond Ingrid daar. Haar ogen waren als twee donkere wakken in het grijswitte ijs van de fjord. Het was alsof Tora onder haar blik ineenschrompelde. De hele kamer golfde licht. Ze begreep dat mama hen zag: Henrik en haar. Ze zag zichzelf en Henrik oplossen voor haar moeders ogen. Als geknapte zeepbellen die het keukenraam uitzweven. In vrije val, gewichtloos en zonder waarde. Mama was god die hen zag. Mama was de dominee of de lerares. Mama was mama - die ZAG! Tora was schuldig. Ze was gevangen in een beeld met Henrik, ze was gevangen in Henriks kracht. Ze was verloren". Ingrid ging zitten op het oude keukenkrukje dat altijd kraakte. Het geluid ging door merg en been."

De boeken

De boeken van Herbjorg Wassmo, ik heb ze helaas allemaal gelezen. Helaas in die zin dat er nu niets meer te lezen valt van haar. Zoals met alles in het leven kwam er een einde aan het grote plezier dat ik had bij het lezen van haar werken. Als ik een keuze moet maken dan zet ik de Dinatrilogie op de eerste plaats. Het boek Dina, het boek Benjamin en als laatste het boek Karna. Het hele werk is een meeslepende schildering van een sterke en wilde Dina, haar zoon Benjamin en zijn dochter Karna op het landgoed te Reinsnes in Noord Noorwegen. Mooi, droevig, en spannend.. De auteur schetst haar personages tegen de achtergrond van de ruige Noorse natuur. Geweldig!

nogmaals de zwaluwen

Het wordt nu onderhand tijd om te schrijven over datgene wat ik eigenlijk het liefste doe en dat is lezen. Ik houd sinds enige tijd een overzicht bij van de boeken die ik heb gelezen met daarbij wat commentaar van mezelf of af en toe ook gevonden commentaar. Vanaf nu ga ik dus ook over de boeken die ik lees schrijven. Het mag dan ook duidelijk worden dat mensen van het platteland ook lezen en niet alleen maar boerenzwaluwen fotograferen of honden uitlaten. Boeken zijn voor mij een levensvoorwaarde. Zonder boeken zou het leven heel heel saai zijn.

nou dat is even geleden zeg... Ik pak de draad gewoon weer op. Bijgaand de beloofde foto`s van de Boerenzwaluwen bij ons in de stal. Inmiddels zijn de jongen alweer enige tijd uitgevlogen maar als de vogeltjes op de balk van Sandors stal zitten weet je toch dat het de babys zijn. De staart is namelijk nog steeds niet zo lang als de staart van de ouders.