Stig Dagerman was een Zweedse schrijver. Hij schreef Het verbrande kind in 1948. Hij was toen 25 jaar. Het verhaal vertelt over de jongen Bengt die na het overlijden van zijn moeder achterblijft bij zijn vader. Zijn vader blijkt een vriendin te hebben en Bengt, die rouwt om zijn moeder die hij vreselijk mist, wil wraak. Waar hij kan werkt hij zijn vader tegen en maakt de omgang met zijn stiefmoeder onmogelijk. Hij begrijpt zijn vader niet. Hij begrijpt de mensen niet.
Dan wordt hij verliefd op de vrouw die hij dacht te haten. Zijn stiefmoeder. En wat zo zuiver begon eindigt abrupt als zij elkaar leren kennen tijdens een gezamenlijk uitstapje naar zee.
citaat p 193:
'Het beste zijn nog de eerste dagen, de dagen voordat zij elkaar kennen. Als zij elkaar goed kennen is het moeilijker, want het is moeilijk degene die wij kennen lief te hebben. Liefhebben betekent nieuwsgierig zijn. Alleen dat is aantrekkelijk waar wij nog niet op uitgekeken zijn. Misschien is alleen het nieuwe aantrekkelijk. In ieder geval kunnen wij alleen het nieuwe beminnen. Want om iemand te kunnen liefhebben die wij kennen is het noodzakelijk dat wij haar eerst vergeten, niet helemaal maar bijna.'
Het verbrande kind is een boek vol met gevoelens. Er gebeurt niet veel maar de gevoelens van Bengt (Stig?) worden uitvoerig beschreven. Wat ik heel onprettig vond om te lezen waren de scènes waarin de hoofdpersoon zijn hond slaat en uiteindelijk vermoord met een steen. Waanzin...
De eenzaamheid en melancholie van de schrijver en zijn obsessie met zuiverheid druipen bijna uit het boek. Stig Dagerman was schizofreen. Zijn moeder verliet hem voor een ander leven toen hij een paar maanden oud was. Hij pleegde zelfmoord in november 1954.
