De laatste dag van 2006 hebben wij aan zee doorgebracht. Heerlijk uitwaaien tijdens een lange strandwandeling. Kyra heeft volop genoten en wij niet minder.
Nu, tijdens de laatste uurtjes van het oude jaar zet ik de gemaakte foto's nog even op de computer.
Zo meteen gaan wij het glas heffen op het nieuwe jaar. Moge het veel geluk brengen voor ons en voor iedereen.
Tot volgend jaar!!!
Ons voornemen voor de 2e kerstdag was om een nieuw vogelhuis te maken. Het oude vogelhuis, dat ooit nog door mijn vader gemaakt was, had zijn beste tijd echt gehad. Wij waren bang dat als er een vogel op zou landen die groter was dan een mees of mus, het huisje in elkaar zou storten. Met alle ellende van dien, zoals opgelopen trauma's voor de vogeltjes die net in het huisje aan het diner zaten.
Dus zochten wij (vooral Jos) 's morgens oude balken, stokjes, schroeven, workmate, boormachine en hamer bij elkaar en gingen aan de slag. Het bleek toch nog een heuse klus.
Maar aan het einde van de middag droegen wij gezamenlijk het nieuwe vogelhuis de kamer in. Het hout moest drogen voor het de volgende dag gelakt kon worden. Maar wij waren al best wel trots met het resultaat.
De volgende dag trok ik enkele oude bussen lak open en begon enthousiast de laatste hand te leggen aan het vogelhuis. De onderkant van de poten deed ik 's avonds en de dag erna droegen wij het huis in alle vroegte naar buiten en zetten hem op de plek waar het oude huisje gestaan had.
Snel naar de Welkoop om de meest lekkere vogelhapjes te halen en deze vervolgens in en aan het huis te bevestigen. Zo, en nu wachten op de vogels..
Sinds afgelopen woensdag tot en met vandaag de 30ste december is er nog geen vogel in ons nieuwe huis op bezoek geweest. Wij snappen er niets van!!! Is het huis te modern (vergeleken met het oude huisje) is het de laklucht of is het gewoon niet koud genoeg voor vetbolletjes?
Afgelopen zaterdag hadden Kyra en ik de eindevaluatie voor de basisopleiding Zorgdierteam. Weliswaar voor de 2e maal maar deze keer zijn we met vlag en wimpel geslaagd. Aan het einde van de middag was er een feestelijke receptie met certificaat uitreiking. Binnen de groep waren er vier afvallers. In januari 07 gaat het échte werk beginnen. Wij hebben er veel zin in!
De stichting Zorgdier is in februari 2003 opgericht met als doelstelling het verhogen van de levenskwaliteit van mensen die ziek zijn, een geestelijke of fysieke beperking hebben òf een traumatische ervaring hebben opgedaan. Om dit te bereiken worden dieren (meest honden) therapeutisch ingezet, met begeleider uiteraard. Het is ontzettend leuk, dankbaar en zinvol werk. Het therapeutisch inzetten van dieren bestond al in Amerika en de stg. Zorgdier is dan ook geïnspireerd door de Deltasociety in de VS.
Onder de linken (links) staat ook de stichting Zorgdier vermeld. Kijk daar maar eens..
Vandaag een wandeling gemaakt op het enorme stuifzandgebied nabij Kootwijk. Wat is het hier toch mooi! Een gebied vol met zand, vliegdennen, mossoorten, beuken en veel wild. Dat blijkt wel uit de hoefafdrukken die goed te zien zijn in het zand. Net zoals de pootafdrukken van Kyra trouwens waarvan ik een foto gemaakt heb.
Bessy is geschokt als ze leest wat madame over haar geschreven heeft. Ze voelt zich gebruikt. Madame geeft niet om haar maar gebruikt haar voor een experiment.
Bessy heeft veel verdriet want ze is stapel op mevrouw maar ze is ook woedend. Ze besluit wraak te nemen en uiteindelijk lijdt dit er toe dat madame een zenuwinzinking krijgt. Bessy krijgt hierdoor schuldgevoelens omdat ze dit niet heeft gewild. Dan blijkt dat madame Arabella een geheim met zich meedraagt en Bessy is vastbesloten om achter de waarheid te komen.
Het verhaal leest vlot en makkelijk en boeit tot het einde. Bessy is een innemende persoonlijkheid die in haar jeugd veel heeft meegemaakt. Zij heeft een ontaarde, drankzuchtige en luie moeder die haar als prostituée liet werken om geld te verdienen. Bessy ontvlucht deze hel op jonge leeftijd en komt dan bij madame terecht.
Het taalgebruik is wennen, maar absoluut komisch en passend bij de hoofdpersoon Bessy.
'Nou, Bessy,' zei ze, 'een dagboek behoort specifieker te zijn. Je moet opschrijven wat die paar karweitjes waren en nog iets meer zeggen om je verhaal tot leven te laten komen. Bijvoorbeeld, wat is er vanochtend gebeurd? '
Ik keek haar aan. Ik kon niets bedenken.
'Het eerste wat er vanmorgen gebeurde?' vroeg ze.
Ik haalde mijn schouders op. 'Ik was laat opgestaan?' zei ik.
'...................'
donderdag
laat opgestaan pap voor ontbijt gegeten mond gebrand eieren geraapt po geleegd voor mevrouw lamsragout voor middageten scones gaan kopen thee opgediend voor mevrouw en dominee verder niks vreemds of raars
'Nou', zei mevrouw toen ze het las. 'Dat is al beter. Maar je moet het nog verder uitwerken en meer details toevoegen.'
Dus toen zei ik voor de grap: 'O, had ik verder moeten uitwerken wat er in de pispot zat, madame?' (Waarna ik m'n eigen wel kon slaan, verdomme, want dat was niet bepaald het soort lolligheid voor een dáme.) Mevrouw keek me alleen maar aan en zei: 'Nee, maar dit verslag lééft niet voor me.' Ik zei tegen haar dat het me echt speet, maar ik wist niet wat ik anders moest schrijven. En ze zuchtte en zei dat ze het erg op prijs zou stellen als ik de volgende dag niet alleen schreef wat ik deed, de huishoudelijke karweitjes en zo, maar ook hoe ik me erover voelde en wat ik dácht als ik die karweitjes deed.
Jezus Mina, dacht ik bij m'n eigen, wat heb iemand dáár nou aan? En misschien heb ik dat ook wel gezegd, maar niet met die woorden, en toen zei mevrouw, als je het doet geef ik je een shilling extra, dus ik dacht God, laat ik het mens gelukkig maken.
Maar nu doe ik te stoer. Om de waarheid te zeggen kon me die extra shilling geen moer schelen, ik wilde alleen maar mevrouw een plezier doen.
Nu Vito er niet meer is, is het onvermijdelijk dat Kyra af en toe alleen is. Dit vindt zij echter helemaal niet leuk. Kyra lijdt namelijk aan verlatingsangst. Zij is bang dat wij niet meer terug komen als zij alleen is. Een opgelopen trauma in haar jongste jaren is de oorzaak van deze angst. En leg dit hondje nou maar eens uit dat wij haar echt niet in de steek laten.
Op momenten dat zij alleen thuis is, gaat zij voor het raam zitten en na ongeveer 10 minuten (als ik de buurvrouw geloven mag) begint zij eerst te blaffen. Vervolgens gaat het geblaf over in huilen. Hartverscheurend gehuil. Ik ben blij dat ik het niet hoef aan te horen, want op het moment dat zij mij weer ziet, gaat het bekkie dicht. Als ik dan de achterdeur binnenkom is ze nog wel erg opgewonden maar dat negeer ik de eerste minuten tot ze wat gekalmeerd is. Dan krijgt ze pas aandacht.
Het is erg moeilijk om dit probleem aan te pakken. Een groot nadeel is, dat wij toch elke keer weer thuiskomen. Het is tenslotte ook ons huis.. Dus de hond denkt: (?) als ik maar goed te keer blijf gaan, dan komen ze wel weer. Ja, en dat is dus ook zo. Blijven wij op het erf, al zijn we helemaal uit het zicht, dan zal ze niet te keer gaan. Dus op heterdaad betrappen en vervolgens verbaal afstraffen, zit er gewoon niet in.
Wij hopen dat ze op een goede dag gewoon in haar fauteuil blijft liggen en helemaal niet door heeft dat wij zijn weggegaan.
