“Goh, wat zien de benen van mijn paard er anders uit,” dacht ik gisteren toen ik naar buiten keek. Bij nadere beschouwing bleek het geen paard maar een kalf te zijn.
De kalfjes die in het voorjaar in de wei van de buurman geboren worden, komen in het najaar, net voordat ze definitief de stal in gaan in afwachting van het voorjaar, altijd even buurten. Sandor vindt zo’n loeiend bonkje in zijn wei reuze gezellig. 
Wij ook wel alleen het brengt vaak wel wat extra werk met zich mee omdat de kalfjes vanwege de dikke vacht het stroomdraad niet voelen en daar gewoon vrolijk doorheen jagen, vooral als ik ze op vriendelijke doch dringende wijze de weg terug naar de buurman probeer uit te leggen. Nee, gewoon met rust laten, dat is het verstandigst. Het gras is nu eenmaal bij de buren altijd groener, daar is niet tegenaan te vechten…
