Ik ben er weer...

Ik ben er weer.. Ik ben er al ruim twee weken weer maar mijn kostbare tijd wordt momenteel totaal in beslag genomen door zaken die ergens een raakvlak hebben met "werk" of met tandpijn. Afspraken met mijn reïntegratiebegeleider, het CWI of gewoon met mijn tandarts hebben mij behoorlijk bezig gehouden. Verder is daar nog de klus van het schrijven van een bezwaarschrift tegen de beschikking van het UWV om mij mijn uitkering geheel te ontnemen. Na terugkeer uit het lieflijke en vooral rustige natuurgebied de Morvan, zat mijn hoofd op de terugreis zo ongeveer ter hoogte van Luik al weer helemaal vol met wat er de komende week allemaal moest gebeuren. Neem daarbij het verschrikkelijke verkeer in deze net zo verschrikkelijke stad en dan is het begrijpelijk dat ik en mijn vriend helemaal niet naar huis wilden terugkeren maar liever gebleven waren waar wij waren. Helaas is het niet mogelijk om in een opwelling huis en haard te verlaten dus reden wij in gepaste mineurstemming huiswaarts. Eenmaal daar aangekomen was er de vreugde van het weerzien met de dieren en natuurlijk met Brenda "she has run the castle". Dat laatste weer naar volle tevredenheid kan ik wel zeggen. Het paard goed verzorgd, het huis spik en span, de cactus nog in leven, het kon weer niet beter. Onze vakantie was heel ontspannend. Alle dagen hebben wij iets ondernomen en iedere keer was Kyra van de partij. Uiteraard niet bij de bezichtiging van de cathedraal van Vezelay. Kyra zat dan buiten op wacht en hield alles nauwgezet in de gaten. Zij heeft zich ontpopt als een geweldige reisgenoot en het zal niet de laaste keer zijn dat zij mij op een reis vergezeld. Vito hebben wij dezelfde avond nog opgehaald en hij zag er heel goed uit. Wel was hij toch iets eenzaam geweest en hij liet zich door niets en niemand troosten. Het weerzien tussen beide honden was gepast afgemeten. Vooral groot houden en niets laten blijken. Dat was hun beider motto, zo leek het althans. De volgende dag werd de relatie weer wat intiemer. Vreemd hoor!