Du pain, du vin et les livres..
Bij aankomst in onze "gite" in Fachin (Morvan) werd mijn blik gelijk getroffen door een boekenkast. Dan is er verder opeens niets meer interessant en word ik als een magneet aangetrokken door al die kleurrijke kaften waarin zich heel veel letters bevinden. Dus liet ik mijn koffers, weekendtassen en zo vallen en snelde er naar toe. Na een vluchtige inspectie begon mijn hartje sneller te kloppen. Dit was niet zomaar een boekenkast. Dit was een boekenkast met serieuze inhoud!! Mijn vakantie kon niet meer stuk. Ik voelde me gelijk thuis en na wat onontkoombaar opruimen en opbergen van meegebrachte spullen, trok ik mijn eerste boek uit de kast.
Mensje van Keulen, De Gelukkige uit 2001.
Over het algemeen ben ik niet een mens die erg veel geloof hecht aan verhalen over romantiek, eeuwige trouw, huwelijken die na 20 jaar nog steeds spannend zouden zijn en meer van dit soort bedriegelijke voorstellingen over relaties. Tijdens het lezen van dit boek werd ik hier alleen maar in bevestigd. De hoofdpersoon in dit boek, Nora, begaat op heel jonge leeftijd de fout verliefd te worden op een 16 jaar oudere man. Vanaf dit moment gaat het bergafwaarts in haar leven. De eerste grote liefde wordt verruild voor een tweede net zo grote liefde. Deze liefde leidt haar naar het verre Pakistan, waar haar rechten als westerse niet moslim vrouw gereduceerd worden tot nul en haar man opeens een alcoholist blijkt te zijn, die steeds verder gaat in zijn minachtend en kleinerend gedrag ten opzichte van haar. Haar rest uiteindelijk niets anders dan vluchten. Terug naar Nederland. Helaas valt zij hier weer ten prooi aan haar eerste liefde met wie zij nog steeds getrouwd was. Uiteindelijk vlucht zij nogmaals maar nu naar Frankrijk. Zij kijkt gedesillusioneerd naar de puinhoop in haar leven.
Centraal in dit boek staat vluchten. Vluchten voor haar ouders, vluchten voor haar man, vluchten voor haar minnaar, vluchten voor zichzelf? Geen vrolijk boek maar wel een verhaal dat heel herkenbaar is.
Het volgende boek dat ik, tussen wandeltochten, zwempartijen, bezichtigingen etc. door, uit de boekenkast haalde, was
Zadelpijn en ander damesleed door Liza van Sambeek. (2003)
Het lezen van dit boek voelde een beetje als thuiskomen!! Zeven vrouwen, allen geplaagd door een gestaag teruglopend oestrogeen gehalte waardoor zij lijden en afzien, gaan ieder jaar gezamenlijk naar Frankrijk voor een fietstocht. 100 km per dag is het streven dat met het jaar moeilijker wordt aangezien de drukke carrièrevrouwen van rond de 50 jaar, amper aan trainen toekomen. Verder is daar het probleem van oud(er) worden. Verslappende huid, opvliegers, overgewicht, echtgenoten die niet meer trouw zijn, kanker bij één van de dames, heimelijke relaties etc etc. Genoeg stof voor een komisch, ontroerend, verdrietig verhaal waarin ook de kracht, de veelzijdigheid en loyaliteit van deze 7 vriendinnen blijkt.
Vandaag had ik tijd voor een herfstwandeling. Het was prachtig warm weer en Kyra had er ook wel zin in. Dus trok ik, gewapend met rugzak en fotocamera en hond het bos in. Het was druk. Veel fietsers en wandelaars die misschien wel voor de laatste keer van dit jaar genoten van het zonnetje. Het was een wandeling met veel tussentijdse "stops" want overal stonden paddenstoelen en die wilde ik fotograferen. Kyra weet dat ze van de lijn mag als het vrouwtje met het klikapparaat aan de gang gaat. En dat vind ze leuker dan braaf naast de baas lopen. Want dan is haar vrijheid heel beperkt en mag ze geen druk zetten op de arm van de baas. Daar kan het vrouwtje niet tegen en raakt ze uit haar humeur.
We gingen van het pad af en liepen in de richting van een kleine kudde wilde paarden die vreedzaam aan het grazen was. Ik fotografeerde twee paddenstoelen die innig tegen elkaar aan stonden. Toen ik omhoog kwam en het fototoestel uitzette en opgeborgen had, keek ik om en zag een reeënjong. Het keek mij recht in de ogen. Ik fluisterde naar Kyra: "blijf" en frummelde zenuwachtig aan het hoesje waarin ik zojuist de camera had opgeborgen. Kyra keek gespannen naar het ree maar bleef roerloos staan. Na heel lange tijd had ik de camera eindelijk in mijn handen en zette hem aan. Op dat moment kwam het ree rustig in beweging en verdween achter een paar struiken. Hoezo gemiste kans?
Dit zou mij op deze wandeling niet nog eens gebeuren. Dus hield ik de camera, schietklaar, in mijn rechterhand. Veel wild kwam ik echter niet meer tegen. Alleen twee bebaarde heren van natuurmonumenten die helaas niet op de foto wilden.
