Uilenkast

Afgelopen week is de Kerkuil weer op bezoek geweest. Dat herinnerde ons er aan dat de uilenkast nog steeds lag te wachten om opgehangen te worden.

Gisteren was het zover. Jos heeft de kast boven in onze oude kapschuur opgehangen. Nu hoop ik dat de uil hem gaat gebruiken als broedplek. Hopelijk horen we straks in het nieuwe jaar de baltsroep van de uilenman: “uilenman zoekt uilenvrouw voor romantisch avontuur in mooie bovenwoning.”

De kerkuil schuilt al jaren, tijdens de wintermaanden, in onze kapschuur. In 2007 zagen we de uil het eerste maal. Hij vangt in de schuur de muisjes en zit ondertussen  lekker droog. Vorig jaar verdween hij omdat er ook jonge katten in de kapschuur huisden. Gelukkig is hij (of zij) weer terug en hopelijk komen er volgend jaar jonge uilen. Dat zou echt fantastisch zijn…

Ander voorkomen

De opmerkzame lezer kan het niet ontgaan zijn; ‘Boerderijvogel’ heeft zich verkleed in verband met het nieuwe jaargetijde. Dit is tijdelijk, als de winter begint gaat de winterjas weer aan.

Herfst

Omdat de herfst zojuist officieel begonnen is (volgens het KNMI om 16.49 uur op 22 september 2012) dacht ik wat leuke herfstfoto’s te gaan schieten. Een paddenstoel of zo. Het werd iets anders namelijk een fotosessie van twee in het bos uitgezette (vermoed ik) krielkipjes én overvliegende Dakota’s waaruit dappere en vooral onbevreesde veteranen sprongen. (Airborneherdenking Ginkelse Heide Ede) Het kan vreemd lopen dat blijkt wel weer…

In park de Hoge Veluwe wilde ik het Eekhoorntjesbrood op de foto zetten dat ik eerder deze week gezien had. Het was weg, er waren alleen nog sporen van wroetende neuzen van zwijnen. Ik zag wel een ree dat midden in het veld stond en mij ongegeneerd aanstaarde.

Vervolgens reed ik verder richting het zuiden waar ik boven de grote zandverstuiving veel vliegverkeer zag. Och ja, natuurlijk, Airborne herdenking op de Ginkelse heide. Leuk om dit eens vanuit het park te zien. De afstand wat groter maar wel lekker rustig. (aanklikken is vergroten) De af en aan vliegende Dakota’s. Uit het vliegtuig op de achtergrond komen zo de parachutisten.

De kleine stipjes in de verte zijn de gesprongen veteranen.

Voor wie wat foto’s van de jaarlijkse Airborn herdenking van dichtbij wil zien kan op deze link klikken. Een ander jaar en een andere fotograaf, namelijk Jos.

Toen ik op de terugweg nog even het Wekeromse Zand aandeed stuitte ik op twee montere krielkipjes die zich tegoed deden aan de planten en mestkevers. Ze waren met z’n tweeën en zagen er, behalve rui en bijbehorende jeuk, goed uit. Misschien waren ze wel uitgezet want al dat gepluk en gekrab kan, voor de diervriendelijkste eigenaar op de zenuwen gaan werken.

Samen op pad

Heerlijk zo’n mestkevertje

Jeuk is niet leuk!

Tijd voor een tukje

De ene hen had gele pootjes

de andere grijze

De fotosessie werd even ruw verstoord door een laag overvliegende Dakota

nog een laatste kiek voor het familiealbum

De paddenstoelen komen de volgende keer wel!

Kukel en Tok update

Belevenissen van de afgelopen zomer

2012 blijft een jaar vol rampspoed. De broers waren in het voorjaar nauwelijks bekomen van het dodelijke ongeval van een van de New Hampshire hennen toen de volgende hen getroffen werd door een fatale aandoening waarbij ook zij, weliswaar geholpen door een veterinair, het leven liet. “Tjonge, jonge”, dacht Kukel in een sombere overpeinzing, “het jaar is net voor de helft voorbij, de toom aanzienlijk uitgedund en het moreel onder mijn volgelingen is flink gedaald.” Maar Kukel zou Kukel niet zijn als hij niet spoedig herstelde. Met een koele blik monsterde hij zijn volgelingen en besloot er het beste van te maken. En dat lukte ook! Momenteel wordt er weer flink maar vooral ook vrolijk gescharreld. Regelmatig klink het gekakel van een van de hennen: “joehoe, ik heb een eitje gescoord, waar zijn jullie nou?” De eieren vind ik dan tussen het hooi in de paardenstal of in het kippenhok. Tok heeft zich weer neergelegd bij zijn ondergeschikte rol. Zijn voorjaars-agressie is grotendeels verdwenen want het fokseizoen is voorbij. De kippen doen zich tegoed aan onze rijpe appels en frambozen en de rust in de toom is gelukkig wedergekeerd! 

Atalanta’s

De laatste week van augustus zijn er op de Veluwe veel naar het zuiden trekkende Atalanta’s gesignaleerd.

In de Valouwe heb ik vandaag deze foto gemaakt. Het gelaat van het insect is scherp. Hij kijkt wat loensend in de lens en de roltong is duidelijk te zien.

De roltong wordt ook Proboscis genoemd en dat betekent letterlijk ‘verlengde neus’. Bij vlinders is het niet de neus die verlengd wordt maar de monddelen.

Jaar van de bij

Vanmiddag zijn we in Wageningen bij het Arboretum geweest waar, in het kader van het jaar van de bij, een zoemvolle dag georganiseerd werd over alles wat met bijen te maken heeft. Er waren veel stands van de leden van de Nederlandse bijenvereniging waar naast heerlijke potjes honing ook kennis te verkrijgen was over het leven van de bijtjes. Deze bij wordt ‘pootverzamelaar’ genoemd omdat ze het stuifmeel aan de haren van de achterpoten verzamelt om vervolgens hiermee naar het nestholletje te vliegen. Hier gaat er dan wat nectar doorheen en als laatste legt ze er een eitje bij. Het holletje wordt afgesloten waarna er zich een larve ontwikkelt. De larve eet lekker van het stuifmeel, wordt groter en verandert in een pop. Het jaar daarop, als de bloemetjes weer bloeien vreet het volwassen exemplaar zich een uitgang naar buiten en moet zich zonder ouders zien te redden. Moeder is al lang dood maar gelukkig komt de nieuwe generatie volleerd op de wereld!

Dit is een bijenhotel voor wilde solitaire bijen. Het gaat niet goed met de wilde bijen en een leuk hotelletje in eigen tuin biedt ze nestgelegeheid wat de soort ten goede komt. Ze zijn te koop maar ook makkelijk te maken. Zie hier